„Wie Pan, ja się ciągle stykam z taką opinią, że wyjechałam w sprawie kariery. Oczywiście to jest taki przypadek losowy, gdybym ja zamierzała zrobić karierę na zachodzie ..., przecież ja nie znałam angielskiego, na miłość boską, no byłoby mi łatwiej jakby starać się o coś co by dotyczyło Francji. No, w tym języku mówiłam, poza tym ja byłam szalenie za ..., nie myśli się w takich, no to jest ..., wracamy do przypadku sztuki, którą wykonuję w tej chwili, zatęskniłam strasznie za ..., znaczy wypadła mi z rąk możliwość, którą ktoś mi podsunął, że mogę znaleźć się na scenie w Polsce po iluś latach. Przecież ja wszystkich tych konsekwencji nie przemyślałam. W momencie kiedy wychodzimy za mąż, nie przewidujemy, że tego męża nam wyrzucą, nie myślimy o tym, że ja w związku z tym będę musiała wyjeżdżać. Nie znałam zresztą dziennikarza wyrzuconego z Polski, to było... Nie wiem, ja może mam taką konstrukcję psychiczną, po prostu nie przewiduję pewnych rzeczy. Ale konsekwencje były no dość straszne. To znaczy, nie na początku. Był nowy świat, nowe życie, nowy język. Ale przecież ja też już taka głupia nie jestem, żeby mogła myśleć, że w pewnym momencie wyjdę i zacznę robić karierę i pracować zawodowo. No jest to zawód, w którym gdyby się u nas pojawiła osoba, nie wiem, no z Bułgarii, która słabo mówi po... naszym języku, i powiedzielibyśmy ponieważ ona jest szaloną gwiazdą tam, to proszę bardzo, czy pani zechce zagrać taką a taką rolę w teatrze, no przecież to są bzdury. W każdym systemie, no.”

Więcej wspomnień aktorki w dokumencie: „Elżbieta Czyżewska. Skala oddalenia (1994). Reż. Krzysztof Domagalik”